Pałac usytuowany na wzgórzu, wybudowany pod koniec XVIII wieku. Został częściowo przebudowany w XIX i XX wieku. Ma kształt prostej, zwartej bryły, opiętej na narożach lizenami. Wejściowa fasada jest poprzedzona gankiem wspartym na czterech kolumnach, które dźwigają okazały taras, otoczony metalową balustradą. Pałac przykrywa klasyczny łamany dach polski. Wokół pałacu rozciągają się pozostałości po dawnym parku i według posiadanych materiałów źródłowych sołectwo i majątek Iwierzyce był w rękach hrabiny Walerii Eleonory Lubienieckiej, następnie rodziny Michałowskich oraz Marii z Dembińskich Starowieyskiej. W skład zespołu dworskiego wchodzą: budynek dworu, oficyny, rządcówka, stajnia i obora. Posiada on wpis do rejestru zabytków z dnia 6 maja 1976 r., pod nr rej. A – 960. Dwór usytuowany jest na wzniesieniu i stanowi główny akcent całego założenia i centralny punkt otaczającego go parku. Pierwotny dwór wybudowany został na przełomie XVIII i XIX wieku, najprawdopodobniej około 1889, wg autora projektu budowniczego Zatro z Rzeszowa. Obecny wygląd zawdzięcza przebudowie w latach 1921 – 1925 wg projektu Marii z Dembińskich Starowieyskiej. W 1937 r. Ludwik Starowieyski zelektryfikował zabudowania dworskie. Starowieyscy byli posiadaczami dworu do 1944 r. Po II wojnie światowej zespół dworski przejęty został na własność Skarbu Państwa. W latach 1945 – 1946 zorganizowano w Iwierzycach Powiatową Szkołę Gospodarstwa Wiejskiego. Kolejnym użytkownikiem budynków dworskich była Tuczarnia Trzody Chlewnej. Od 1996 roku właścicielem zespołu dworskiego jest osoba prywatna.
